Ik zeg vaarwel tegen mijn dromen, maar is dit dan het einde? Mijn dromen waaien weg. Meegenomen door de wind, ongewild. Ik heb er eigenlijk niets over te zeggen. Zo voelt het dan…
Afgelopen week waren we een weekje weg geweest. Ik stond aan het Veerse Meer. Ik had een mooie compositie uitgekozen. De keien langs het water lagen hier schots en scheef. Vroeger stond ik hier gerust een uur op. Helaas willen mijn voeten dat nu niet meer. Na 5 minuten kwam de pijn, na 10 minuten trok de pijn naar mijn benen. Een kwartier later, sinds ik er stond, ben ik weggelopen van deze mooie compositie. Ik ben op een vlak strandje gaan staan. Ik deed concessies aan mijn compositie. Gelukkig kwam er nog een redelijk mooie zonsondergang.
Maar toen wist ik het zeker. Ik zal vaarwel moeten zeggen tegen mijn dromen. Mijn hoofd wil wel nog deze dromen najagen. Mijn voeten kunnen het alleen niet meer. Neuropathie, ofwel zenuwschade, is bij mij een complicatie van diabetes. Daarom zeg ik vaarwel tegen mijn dromen.
Mijn Google Map locaties die ik nog eens graag wilde bezoeken zijn nu weg. Ooit waren het 1000 locaties door heel Europa. Toen nog 427 locaties, dichterbij. Landen waar die ik ooit zeker wilde bezoeken. Nu is het weg. Ik kon het gewoon niet aan om ze te zien. Lucht dit op? In zekere zin wel. Al blijft het zeer doen…
Is dit dan het einde? Het einde van mijn fotografie? Nee, het is niet het einde. Maar ik zeg wel vaarwel tegen mijn dromen. De komende periode komen er nog nieuwe foto’s. En verkopen via cspoppe.werkaandemuur.nl zal ik blijven doen. Met dat geld blijf ik toch nog beetje dromen. Dromen om de mooiste plekjes van ons land te blijven bezoeken 😉
Meer weten over mijn verhaal omtrent diabetes? Lees dan mijn speciale blogs hierover.
