Hoera, eindelijk vooruitgang! Soms hoop je er niet meer op, maar het slaapapneu apparaat brengt een flinke vooruitgang. Ik wil weer dingen doen. Ik voel dat ik weer energie heb. Ik weet heus wel dat ik nooit meer de oude word, maar wat voelt dit fijn!!!
Weer s ‘ochtends opstaan en zin hebben in de dag. Dat je om s ‘middags om 15:00 uur nog gewoon door kan werken. Dat is vooruitgang. En het komt precies op het juiste moment. Er moet thuis geklust worden. En ik moet eerlijk bekennen dat ik hier mega tegen op zat, maar nu… Ik vind het zelfs leuk worden. Wat een beetje slaap kan doen. Heerlijk!
Wat wel jammer is, dat het zo lang geduurd heeft. In het ziekenhuis werd alles op mijn diabetes gegooid. En slaapapneu kan diabetes gerelateerd zijn, maar het hoeft niet. Daarom vind ik het zo jammer dat er geen enkele internist of diabetesverpleegkundige dit heeft aangekaart in het ziekenhuis. De 10 minuten regel heerst daar, en alle kennis en meedenken houdt op bij de deur van hun eigen kamer. Daarom ben ik nu wel super blij met Diabeter, de diabetes kliniek waar ik nu zit. De internist kwam hier vrij snel mee. En nu… eindelijk vooruitgang. Hoezee!!!
Mijn voeten doen nog wel regelmatig zeer. De therapiezolen helpen wel! Enorm blij. Maar om 24/7 met deze zolen te lopen… Daar moet ik nog mijn ‘weg’ in vinden. Dus ook hier is eindelijk vooruitgang.
Kortom, geef nooit op. Ook al denk je dat de situatie er wel naar is. En eerlijk gezegd, dacht ik hier ook wel eens een beetje aan. Zal het ooit beter(der) worden. Ja dus 😉
